Pokładowe i osobiste nadajniki sygnału niebezpieczeństwa

Urząd Lotnictwa Cywilnego przekazał do konsultacji społecznych projekt rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie lotniczych pokładowych i osobistych nadajników sygnału niebezpieczeństwa. Projekt rozporządzenia stanowi wypełnienie delegacji z art. 140e ust. 3 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze i ma na celu zapewnienie zgodności z normami i zalecanymi metodami postępowania zawartymi w Załączniku 10 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. 

Jednocześnie projekt ma na celu uwzględnienie zaleceń o charakterze specjalistycznym, dotyczących nadajników sygnału niebezpieczeństwa, zawartych w dokumentach Rady Programu Cospas-Sarsat, - zgodnie z wytyczną do wydania tego aktu, zawartą w art. 140e ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze.

 Materia objęta niniejszym projektem nie była dotąd regulowana, a wykaz nadajników sygnału niebezpieczeństwa był dotąd w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego prowadzony na podstawie ogólnej normy kompetencyjnej wynikającej z art. 21 ust. 2 pkt 15 ustawy – Prawo lotnicze. Aktualnie kompetencja do prowadzenia przez Prezesa Urzędu ewidencji pokładowych i osobistych nadajników sygnału niebezpieczeństwa wynika bezpośrednio z art. 140e ust. 1 tej ustawy.

 

Biorąc pod uwagę potrzebę zwiększenia efektywności i usprawnienia działań poszukiwawczo-ratowniczych, poprzez jednoznaczną identyfikację nadajnika emitującego sygnał niebezpieczeństwa i jego właściciela lub użytkownika oraz szybką eliminację sygnałów fałszywych - konieczne jest zapewnienie jak najszybszego wejścia w życie projektowanego rozporządzenia dotyczącego ewidencji nadajników sygnału niebezpieczeństwa. Z tego powodu zaproponowano jego wejście w życie z dniem ogłoszenia.

Zasadnicza z punktu widzenia upoważnienia ustawowego treść regulacji została zawarta w § 3 - 5 projektu rozporządzenia.

 

W § 3 określono warunki zgłaszania nadajników sygnału niebezpieczeństwa do ewidencji, odwołując się do obowiązujących przepisów międzynarodowych. W związku z tym w projekcie wskazano, że zgłaszając nadajnik sygnału niebezpieczeństwa do ewidencji podaje się dane określone w pkt 5.1.9 Tomu III, Części II Załącznika 10 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.

Powyższe wskazanie przepisów, a nie przenoszenie ich treści do projektu rozporządzenia zostało podyktowane potrzebą zapewnia ich bezpośredniego stosowania oraz objętością omawianych dokumentów, a także faktem, że ich treść jest powszechnie dostępna - Załącznik 10 do Konwencji został bowiem opublikowany w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego (Dz. Urz. ULC z 2008 r. Nr 13, poz. 196), zgodnie z przyjętą zasadą określoną w art. 3 ust. 2 ustawy – Prawo lotnicze.

 

Ponadto, mając na uwadze zalecenia Rady Programu Cospas-Sarsat, o których mowa w art. 140e ust. 3 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze, w projektowanym rozporządzeniu przewidziano, że podmioty zgłaszające nadajnik sygnału niebezpieczeństwa do ewidencji będą podawać także dane: dotyczące kodu identyfikacyjnego nadajnika zawierającego kod kraju przyznany Rzeczypospolitej Polskiej przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny - ITU (International Telecommunication Union); numer pozwolenia radiowego wydanego na podstawie art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) oraz w sytuacji, gdy taki nadajnik będzie na wyposażeniu cywilnych i państwowych statków powietrznych - informację na temat tego statku powietrznego i jego systemów łączności i radionawigacji.

 

W § 4 wskazano, że nadajniki sygnału niebezpieczeństwa mogą być z ewidencji wykreślone na wniosek ich właściciela lub użytkownika albo z urzędu, tj. po wykreśleniu statku powietrznego z rejestru cywilnych statków powietrznych, o którym mowa w art. 34 ustawy.

 

W § 5 uregulowano natomiast sposób prowadzenia ewidencji nadajników sygnału niebezpieczeństwa, przesądzając że będzie ona prowadzona na informatycznych nośnikach danych w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 roku o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565), zgodnie z minimalnymi wymaganiami dla systemów teleinformatycznych oraz minimalnymi wymaganiami dla wymiany informacji w formie elektronicznej, jak też w sposób zapewniający zgodność programową, zgodność danych oraz bezpieczeństwo danych.

 

Projektowane rozporządzenie pozytywnie wpłynie na sposób prowadzenia działań poszukiwawczo-ratowniczych, gdyż pozwoli na jednoznaczną identyfikację nadajnika emitującego sygnał niebezpieczeństwa i jego właściciela lub użytkownika oraz szybką identyfikację i eliminację sygnałów fałszywych. Jednocześnie zapewni realizację zaleceń Rady Programu Cospas-Sarsat, które zgodnie z Notą o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Programu Międzynarodowego COSPAS-SARSAT jako państwo użytkownik, podpisaną w Warszawie dnia 31 maja 2005 roku (Monitor Polski z 2006 r. Nr 13, poz. 171) - powinny być stosowane.

 

Skrócenie terminu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia i wskazanie, iż wejdzie ono w życie z dniem ogłoszenia uzasadnione jest potrzebą pilnego uregulowania szczegółowych zagadnień związanych z ewidencją nadajników sygnału niebezpieczeństwa – w celu wypełnienia istniejącej luki w przepisach co do tej materii.

 

Treść projektu rozporządzenia

źródło: Urząd Lotnictwa Cywilnego